Na de crisis, Obama en de mexicaanse griep surfen we nu op de volgende mediagolf. De verkiezingen in Iran, en met name de nasleep daarvan, houdt de wereldpers, de politiek en de burgers aardig bezig. Hoe komt dit eigenlijk?
Een aantal weken voorafgaand aan de verkiezingen stuitte ik (toevallig?) in één week tijd op twee documentaires over Iran en haar bevolking. Ik was verrast door de openheid waarmee Iraanse mensen voor de camera hun hart luchtten over de leefsituatie in Iran, en met name over hun dromen over vrijheid. Ook viel me op hoe modern, zelfbewust en bij de tijd ze waren. En dat ik dat niet had verwacht (over vooroordelen gesproken…). In de aanloop tot de verkiezingen hield hierdoor de berichtgeving over de ontwikkelingen in Iran mij meer bezig dan anders het geval geweest zou zijn. En ik merkte dat ik door de blik in de leefwereld van de Iraanse bevolking ik hun hoop op meer vrijheid was gaan delen. Mijn verwachting was dat er ‘iets mogelijk zou zijn’. Als Iran – toch volgens Bush onderdeel van de ‘as van het kwaad’ – een democratische wending zou meemaken, dan zou de wereld er beter uit komen te zien… Dat is wat ook ik dacht.
De uitslag. Niet waar op gehoopt werd door een aanzienlijk deel van de Iraanse bevolking, en blijkbaar ook de rest van de wereld. Naast fysieke demonstraties tegen de verkiezingsuitslag en binnenlandse aantijgingen tegen de zittende macht dat er verkiezingsfraude zou zijn gepleegd, werden er vanuit het buitenland ook protestgeluiden hoorbaar. Toen een studente, Neda Soltan, door een sluipschutter tijdens het bijwonen van een demonstratie werd neergeschoten, ging er via de burgerpers (mobiel en internet) en vervolgens de reguliere pers een ‘mediagolf’ over de wereld. Eens kijken hoe deze uitrolt.